Gayle Forman - Jeśli zostanę

tłumaczenie: Hanna Pasierska tytuł oryginału: If I Stay wydawnictwo: Nasza Księgarnia data wydania: 11 lutego 2010 liczba stron: 248 ocena: 9/10 data przeczytania: 25 lipca 2013

„Czasem człowiek dokonuje w życiu wyboru, a czasem to wybór stwarza człowieka.” 

„Wybieranie” jest nieodłącznym elementem ludzkiego życia. Wybieramy wszystko. W co się rano ubrać, jaki kolor butów kupić, gdzie pojechać na wakacje, z kim się spotkać…

Życie to wybór. Gayle Forman o życiu i wyborach z nim związanych piszę pięknie. Jej powieść, o niezwykle intrygującym tytule – „If i stay” – traktuje o Mii, nastolatce mającej całkiem ciekawe życie ale aż do pewnego momentu. Do momentu, kiedy śmierć zabiera jej najbliższą rodzinę. Zostaje ona sama. Ale nie samotna. Jako duch (?) widzi swoje życie, dziadków, znajomych, przyjaciół, którzy spotykają się w poczekalni szpitala, w którym się znajduje. Ma wybór – zostać lub odejść. Jej zadaniem jest podjęcie decyzji. Ale jak żyć, kiedy cała rodzina – mama, tata i młodszy brat – odeszli, umarli i już nigdy nie powrócą?

„To nie zależy od doktorów. Nie zależny od nieobecnych aniołów. Nie zależy nawet od Boga, który jeśli istnieje, nie przebywa akurat w okolicy. To zależny ode mnie.” 

„Jeśli zostanę” to książka z jedną podstawową wadą – jest zbyt krótka i czyta się ją zbyt szybko. Wręcz się ją pochłania, chcąc  poznać decyzję Mii. Może i jest ona przewidywalna, jednak nie zmienia to faktu, iż jest piękna. To historia zmagania się z cierpieniem, jakie może spotkać każdego człowieka. Każdy radzi sobie z nim na swój sposób.

„Czemu ktoś nie może roztrząsnąć za mnie? Czemu nie mogę dostać pełnomocnika do spraw śmierci? Albo postąpić jak drużyny baseballowe, kiedy mecz się kończy i potrzebny jest świetny pałkarz, aby gracze mogli wrócić do bazy domowej? Czemu nie mogę poprosić a gracza rezerwowego, by mnie zaprowadził do domu?”

Główna bohaterka to nietuzinkowa postać. Gra na wiolonczeli, uwielbia muzykę klasyczną, żyje w świeci, w którym główną rolę ogrywa muzyka. Jej rodzice są muzykami, a przynajmniej ojciec – grał on w kapeli rockowej. I jest też Adam. Chłopak Mii mający swój zespół grający emocore. Dwie zupełnie różne osobowości, oddychające, żyjące muzyką. To właśnie Adam ma duży wpływ na decyzję, jaką podejmie Mia.

„Proszę Mio – błaga. – Nie zmuszaj mnie, żebym napisał o tobie piosenkę.”

Czytanie tej książki to delektowanie się każdą pojedynczą stroną. To poznawanie losów bohaterów i ich wyborów. Moja rada: czytajcie powoli, smakujcie ją,  sprawcie, żeby trwała ona dłużej, przeciągajcie przyjemność spotkania z nią. Inaczej po 248 stronach będziecie się czuć tak jakby czegoś wam brakowało. Ja tak mam zawsze, kiedy przeczytam  bardzo dobrą, wciągająca książkę.