Marie Lu - Legenda. Wybraniec

tytuł oryginału: Prodigy seria/cykl wydawniczy: Legenda  tom 2 wydawnictwo: Zielona Sowa data wydania: 5 marca 2013 liczba stron: 368 ocena: 8/10 data przeczytania: 16 marca 2014

„Jest srebrnym błyskiem w świecie ciemności. Jest moim światłem.”

Kilka miesięcy temu brnęłam przez dystopijny świat stworzony przez Marie Lu w pierwszym tomie „Legendy”. Z marszu sięgnęłam po tom drugi i utknęłam, gdzieś tak na 30 stronie. To „utknięcie” trwało aż do teraz, kiedy przez zupełny przypadek przypomniałam sobie o tej pozycji. Była to jedna z lepszych decyzji w tym tygodniu. I wiecie co? Wołami nie udałoby się odciągnąć mnie od czytania. A to dlatego, że pani Lu się postarała i to bardzo. Rzadko zdarza się, że tom kolejny jest lepszy od poprzedniego. W tym wypadku niewątpliwie tak jest. Wszystkie dziury, które pojawiły się w „Rebeliancie”, tutaj nie występują. Powiem więcej, jest wręcz idealnie. Zapewniam, że maniacy dystopii, fantasy może też paranormal romance nie będą zawiedzeni. Jedynym warunkiem jest zapoznanie się uprzednio z pierwszą częścią „Legendy”.

Wydarzenia rozpoczęte w „Rebeliancie” mają swoją kontynuację w „Wybrańcu”. Elektor Primo umiera i władzę w Republice obejmuje jego syn – Anden. Patrioci zaś, starają się pozbawić  go władzy, co jest równoznaczne z zabiciem go. I właśnie w tym celu potrzebują Daya i June. Ich zadaniem jest pozbawienie życia Elektora. Przystają na to jedynie dlatego, że pojawia się możliwość uratowania Edena – brata Daya, który został zabrany przez rząd i wykorzystywany jako naturalna broń przeciwko wrogom. Plan akcji zostaje opracowany z uwzględnieniem najdrobniejszych szczegółów. Jednak w June zaczynają pojawiać się wątpliwości, co do szczerych pobudek Patriotów. Zaczyna dostrzegać, że nic nie jest tym, czym wydawało się być. Day i June muszą przemyśleć swoje stanowisko i ponownie rozpatrzeć po której stronie się opowiedzieć. A czasu na to nie ma zbyt wiele.

Ta część, to zdecydowanie więcej akcji. Dużym plusem jest historia o powstaniu Republiki i innych krajów.  Pozwala ona rozeznać się „w terenie”, umiejscowić na mapie powstałe kraje. Mamy możliwość poznać także inne miejsce niż dotychczasową Republikę. Mam na myśli Kolonie, które okazują się być wcale nie tak cudownym miejscem na ziemi, jak były one opisywane dotychczas.

Mój uzależniony od fantasy umysł, podczas lektury „Wybrańca” nasuwał mi pewne podobieństwo June i Andena do sytuacji zawartej w „Dotyku Julii” i relacji Julii z Aronem. Chodzi mi o motyw spoufalania się bohaterki ze swoim „oprawcą”, w efekcie czego jedynie ona zaczyna dostrzegać w „tym złym” kogoś zupełnie innego. I dzięki niej wszystko się zmienia. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że tom kolejny będzie dość obfity w sceny June i Andena. I choć podoba mi się postać Daya, nie miałabym nic drzewko takiemu sparowaniu.

Niektórzy mówią, że powieści dystopijne są nieciekawe, bez sensu, nudne. A ja je uwielbiam. Dlaczego? Mają one coś w sobie, że chce się je czytać. Może chodzi o nadzieję, bo pomimo tego, jak okropny jest świat, w którym żyją bohaterowie, zawsze po wielu trudach udaje im się dotrzeć do ich szczęśliwego zakończenia. Wierzą oni, że ich życie potoczy się dobrze i tak się dzieje. Takie historie, mimo, że nieprawdziwe, dają nadzieję na przetrwanie kolejnego dnia. Bo może akurat dzisiaj pojawi się światełko w tunelu.

Marie Lu postarała się dostarczyć fanom jej twórczości jak najlepsze dzieło. Nie mam wątpliwości, iż entuzjaści „Rebelianta” nie będą zawiedzeni tomem drugim, a wręcz nawet zaskoczeni dalszym rozwojem akcji. Osobiście nie mogę się już doczekać spotkania z „Patriotą”.

Powyższa recenzja bierze udział w wyzwaniu Klucznik